بنام او که هر چه دارم از آن اوست

آقای دکتر مهاجرانی مطلبی راجع به درخت نوشته و برای ما اراکی ها که درخت خیلی در شهر مان کم است یک عقده شده داشتن فضایی سبز و دلی شاد در آن مطلب زیر را برای ایشان فرستادم و تا یادم نرفته یه جوک هم راجع به درخت بگم

به یکی می گن شما به یه درخت می گید چی؟

می گه داراخت

می گن به دوتا می گید چی؟

می گه داراخت، داراخت، بهش می گن خب به جنگل می گید چی؟ می گه دراخت داراخت داراخت داراخت داراخت(با آواز بخوانید)

ای مطلب جدید..

برای ما که در شهرمان دود زیاد است و تعداد درختان به نیمه ی استاندارد جهانی هم نمی رسد دیدن درخت و نشستن در زیر آن مثل یافتن آب در بیابان است. درخت امید می دهد و شادی آفرین است و خداییش دیدنش به همه چیز می ارزد. مترو و حس و حال قرار گرفتن در این گودال زیر زمینی مثل عالم برزخ می ماند و قرار است شما را از دنیایی به دنیایی دیگر منتقل کند . دنیایی که با فکر به درخت و زندگی در این تونل می گذرد برزخ زیبایی است. در این گودال روزی در مسکو با مترو عظمیش که مثل کتابخانه زیرزمینی می ماند گزیده شعر موسوی گرمارودی را ورق می زدم و رسیدم به شعر درخت
"درود بر تو ای درخت که تا زنده هستی از تو قنداق تفنگی نمی توان ساخت".
این شعر و تداعی آن با سیاست می گوید که مثل درخت باشیم تا زنده هستیم دستانمان دهنده باشد ، دهنده نفس و شادابی
یا حق